Was jij als zorgverlener ook zo verbaasd over het applaus en alle lof vanuit Nederland?
Aan de ene kant omdat blijkbaar nu pas alle mensen door hebben wat voor belangrijk werk je doet, want dat doe je al jaren…
Aan de andere kant omdat je nú applaus krijgt, terwijl je voor je gevoel juist nú je werk niet kan uitvoeren zoals je zou willen.
Morele stress ten top: je kan je werk niet uitvoeren volgens jouw waarden van goede zorg.
Patiënten veiligheid bieden, familieparticipatie, betrokkenheid door aanraking, goede werk/privé balans behouden, tijd nemen voor patiënt , goed voor jezelf zorgen; allemaal voorbeelden van waarden die je nu in deze bizarre werkomstandigheden niet kan aanhouden. En dat gaat wringen….
Dat is niet raar, dat is niet erg, dat is normaal !!
Hoe hard alle anderen ook klappen, als je jezelf niet kan waarderen komt het applaus niet echt binnen, of maar kortdurend.
Het kan soms moeilijk zijn om dingen te blijven zien waar je wel trots op bent, waar je jezelf om kan waarderen.
Accepteren van dingen waar je geen invloed op hebt en je focussen op hetgeen waar je wel invloed op hebt, helpt enorm.
Dat patiënten bijvoorbeeld geen bezoek meer mogen ontvangen, is vreselijk, dit wil niemand. Je hebt daar als zorgmedewerker helaas geen invloed op, het helpt de patiënt en jezelf dus niet om je energie daar aan te besteden. Dat slurpt je energie op.
Iets waar je wel invloed op hebt is bv de aandacht die je aan de patiënt besteedt die zich eenzaam voelt. Een foto van de kinderen op het nachtkastje zetten, die oma helpen om te kunnen videobellen met haar kleinkinderen.
Van de energie die je hierin stopt, krijg je weer energie terug. Win-Win…
Met je focus daarop zal je merken dat het vaak de kleine dingen zijn waarop je je als zorgverlener heel trots kan voelen over jezelf en je werk. Het applaus van jezelf!!
Zou het niet super zijn als alle zorgverleners zich hier bewust van zijn, deel het daarom binnen je team.
Laat bijvoorbeeld aan het eind van de dienst iedereen een moment/actie benoemen waar ze trots op zijn. Wat heb je wél kunnen doen. Zo sluit je de dag op een positieve manier af en ga je met een tevreden gevoel naar huis.
Zodat je niet tijdens een applaus van Nederland denkt: hoezo? Dit is gewoon mijn werk, dat hoort erbij en ik kan door alle maatregelen heel veel dingen niet goed doen.
Maar dat je denkt én voelt: ja, dat applaus heb ik verdiend en ik klap zelf het hardst mee!