18 januari 2020, groot feest bij Amarant. Een zorgverlener voor mensen met een beperking in Brabant.
Peter van Gerwen is 50 jaar in dienst.
Nieuwsgierig als ik ben, heb ik contact met hem opgenomen. Heel benieuwd naar wat het geheim is om het zo lang vol te houden in de zorg. De zorg die de laatste jaren vooral in het nieuws komt door het hoge verloop en verzuim.
Hèt geheim bestaat niet volgens de nuchtere Peter. Het is gewoon een kwestie van volhouden, je niet te druk maken, werk en privé gescheiden houden en laat het dan maar gebeuren.
Tijdens het gesprek komen deze eigenschappen naar boven. Een rustige, bescheiden man die gaat stralen als hij verteld over zijn werk. Vooral de interactie tussen bewoners vindt hij mooi om te zien. Zijn dag is goed als hij merkt dat de bewoners lekker in hun vel zitten. Niet ingrijpen/ meedoen is dan belangrijk volgens Peter. Laat het gebeuren en geniet er van.
De mooiste tijd heeft hij meegemaakt bij de begeleiding van 8 mensen met syndroom van Down, die samen in een boerderij woonde. De interactie tussen de bewoners en de klik met de begeleiding was heel goed.
De sfeer die er is op een groep is belangrijk om je werkplezier te behouden.
De begeleiding en behoeftes van bewoners zijn in al die jaren niet veranderd. In de basis is het belangrijk dat ze een veilig “thuis” hebben, waar ze zich kunnen ontspannen. Dat doel is na 50 jaar nog steeds hetzelfde.
Dat alle cliënten nu een eigen kamer hebben i.p.v. met vier personen 1 kamer delen, is volgens Peter heel goed geweest. Ieder mens heeft een eigen plekje nodig.
Door de kleinschalige zorginstellingen heerst er ook meer rust in de woningen.
Het nadeel daarvan is dat je op sommige locaties solistisch aan het werk bent. Terwijl het samenwerken met je collega’s, lachen met je collega’s, het werk juist leuk maakt. Zoals bijvoorbeeld vroeger tijdens een nachtdienstreeks die standaard uit 7 nachten achter elkaar bestond. Na het werk samen met collega’s gaan zwemmen of de kroeg in en dan om 10 uur in de ochtend beschonken thuiskomen.
Ondanks zijn grote betrokkenheid is hij zijn werk al die jaren wel als werk blijven zien.
Thuisgekomen kan hij zijn werk loslaten en genieten van het thuis zijn, ongeacht hoe zijn werkdag is verlopen.
In sommige gevallen loopt werk en privé op een prettige manier wel door elkaar.
Jaren geleden was het normaal om soms een bewoner mee naar huis te nemen voor bv een BBQ. Gezellig zat hij/zij dan met Peters gezin aan tafel.
Op de vraag welke bewoner hem het meest is bijgebleven, hoeft hij niet lang na te denken. Het is een man met syndroom van Down. Ze hadden echt een klik samen en ook met de familie was het contact goed. Een aantal jaar geleden is deze man overleden, maar Peter heeft nog steeds contact met de familie.
In 1969 is hij begonnen bij Amarant. Iedereen werkte er fulltime. Peter is vanaf zijn 25e parttime gaan werken. Dat was in die tijd niet gebruikelijk, ook niet voor de vrouwen die er werkten.
Hij grapt dat dat waarschijnlijk het echte geheim is dat hij het zo lang heeft volgehouden.
Ik denk dat het vooral komt door zijn persoonlijkheid, geduldig zijn, het kunnen loslaten en de mooie dingen blijven zien.
Bovendien heeft deze man, wat je noemt, een echt zorghart.
Heb je ook een mooi verhaal ter inspiratie?
Leuk als je het wil delen, neem dan contact met me op.
